گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: ترنس مالیک، جهان مخصوص به خود را در میان کارگردانان مطرح دنیا دارد؛ با رمز واره هایی از تنهایی، دوری از هیاهوی رسانه ها و نجوای فلسفه در بطن زیستن و از این رو فضای آثارش هم متمایز از هر نوع نگاه متداول در سینمای هالیوود به شمار می رود. از گزینه کاری اش در فیلمسازی که مترادف با تنها گزینی اش در طبیعتی دورافتاده بوده تا جهان بی غوغایش که حتی علاقه ای به دریافت جوایز ندارد و نگاه متفکرانه ای که در پسِ آثارش وجود دارد و برآمده از فیلسوف مآبی اش بوده که مدرس آن می باشد. اما این فیلمساز قدیمی اما کم کار هالیوود در سال های اخیر عهد گذشته را شکسته و با فاصله ای کوتاه فیلمسازی می کند و همین مساله قدری در کیفیت و تاملی که در آثار پیشین وی مانند «خط باریک سرخ» و «درخت زندگی» بوده، کاسته است. البته آن ها که با دنیای فیلمسازی مالیک آشنایی دارند به خوبی می توانند حس و حال فضای بصری و حس روایی اثرش را دریابند.
«شوالیه جام ها» جدیدترین ساخته فیلمسازی است که با روایت های شاعرانه در فیلمسازی شناخته می شود. ریک پسر هنرپیشه گوشه گیر تئاتر است و همچون پدر و فیلمساز کارکشته اثر جهان تنهای خود را دارد. ریک به دنبال آرامشی برای زیستن می گردد و تا مدتی، شوالیه جام‌ها در فضای ذهنی ریک همراه با جاذبه ای مبهوت کننده به سر می برد.
در این فیلم نیز همچون «درخت زندگی» با جهان داستان گوی راوی مواجه می شویم که با اشارات تصویری قابل توجه فیلمساز، حکایتی از سرنوشت آدمی را در پهنای بازگو می نماید؛ وقتی به خودکشی ظاهری برادر دیگرش اشاره کرده و به یادآوری خاطرات همسر سابقش می پردازد. نوع داستان گویی رویا گونه مالیک با سرخوشی تماشای فضای بصری و نوع فیلمبرداری مجذوب کننده و میزانسن تعلیقی فیلمساز با هم ترکیب شده و به سمت نگره ای مدرن در فضاسازی و روایت پردازی می رود. مالیک در «شوالیه جام ها» هم مانند آثار گذشته اش، در لایه های زیرین اثرش حرف‌هایی برای گفتن دارد و مخاطب را به سبک معمایی از فلسفه زیستن می کشاند. مثلا در سکانس ابتدای فیلم ریک را در حالی نمایش می دهد که به زمین بیرون آپارتمان پس از وقوع زلزله ای دست می‌کشد و در پی آن است که با جهان طبیعی آزاد از چنگال محیط مصنوعی اطرافش یکی شود. در حالی که جان گیلگود در واگویه راوی، گزیده کتاب سفر زائر جان بانیان را بر زبان می‌آورد، بیل در ساحلی بادگیر که بی‌شباهت به پس زمینه سکانسی در «درخت زندگی نیست» پرسه می زند. همچنین فیلم می‌کوشد تا به لایه‌هایی از فرهنگ عامه نزدیک شود و از این رو ملموس بودن خاطرات در ادغامی شکل یافته از حقیقت روی می دهد.
قابل ردیابی است که نگاه حاکم در آثار ترنس مالیک و در فیلمی چون «شوالیه جام ها» در مسیری از پیمایش آدمی به سر می رود، وقتی گزینه های مختلفی از زیستن در پرسه هزار سودای آدمی قرار می گیرد و وسوسه های رسیدن با چرخه های متفاوت انتخاب آدمی به جدل درمی آید.
این نوع پرداخت فیلمساز در اشکالی مختلف، چه در آثاری با نگره شاعرانه و یا فضایی عاطفی، بستری است برای طرح سوالات بی شمار در وجود مخاطب تا در برابر رفتارهایی که در برابرش قرار می گیرد، به تفکر درآید. فیلم تداعی گر چرایی و چگونگی نقش آدمی است، آن سان که در بطن ماجراهای بسیار شخصیت های داستان می توان به دریچه های گوناگونی از نقش تقدیر و یا توانایی انسان در رسیدن به خوشبختی اشاره داشت. به هر روی فیلم «شوالیه جام ها» ادامه مسیر از شیوه فیلمسازی جدید ترنس مالیک بوده که فضایی مدرن تر از آثار گذشته را در پی داشته و البته همچنان در راستای پدیدارشناسی وجود آدمی حرکت می کند.
